رییس سازمان برنامه می خواهد با وعده هاش به چشم امید سرمه بکشد، اما آن را کور می کند

به گزارش فطر نیوز این اظهارنظر با واکنش هایی مواجه شده است.

روزنامه هم میهن در این زمینه نوشته است: هرگاه مسیولین اقتصادی حرفی و سخنی می گویند، حتی اگر با هدف سرمه کشیدن به چشم امید باشد، منجر به کور شدن آن می شود. به جای ایجاد امید در مردم، احساس منفی در آنان تولید می کند.

فرض می کنیم که همه آنچه که ایشان گفته اند درست باشد، که طبعاً هم اقتصاد کشورها را باید براساس قدرت خرید دلار مقایسه کرد و نه براساس قیمت بازار یا قیمت رسمی، ولی این سخنان چه معنایی دارد؟ فرض کنیم ایران به جای 19 در رتبه 20 و 21 یا در رتبه 17 و 18 بود، چه فرقی برای مردم و مخاطب دارد؟ این گزاره چه چیزی را اثبات با رد می کند؟

حالا از این بخش ماجرا می گذریم، فرموده اند که می خواهند اقتصاد ایران را در 5 سال آینده به 5/2 تریلیون دلار برسانند یعنی در 5 سال آینده 38 درصد توان تولید کشور را زیاد کنند، یعنی رشدی که سالانه حدود 7درصد است. این وعده خیلی خوبی است ولی قرار نیست که مردم و یا کارشناسان به صرف اعلام آن از سوی مسیولان آن را باور کنند و امیدوار شوند.

مگر آقای رییسی وعده نصف و تک رقمی کردن تورم را ندادند ولی اکنون به جای نصف و تک رقمی شدن، شاهد افزایش آن وعده از تورم سال 1400 و 1399 هستند؟ چگونه باید باور کرد؟ براساس برنامه ممکن است. رشد اقتصادی دو رکن اساسی دارد؛ افزایش بهره وری و افزایش سرمایه گذاری مولد. افزایش بهره وری حداقل 3 درصد در سال که تحقق آن در این دولت تقریباً غیرقابل تصور است. نیروهای آن قادر به تحقق این وعده نیستند. کیفیت پایین مدیران و فقدان برنامه، تحقق این هدف را امکان پذیر نمی کند.

وضعیت شاخص های کسب وکار یکی از نمونه های آن است. برخورد با بنگاه های استارتاپی که در روزهای اخیر شاهد آن هستیم و گویا مطابق نوشته کیهان تصمیم دارند که آنها را میان نیروهای متدین(!) تقسیم کنند، نمونه ای از آن است. وضع مالیات، فقدان ثبات در سیاست ها و… همه و همه حکایت از آن دارد که به بهبود رشد اقتصادی ناشی از افزایش بهره وری، امیدی نیست؛ به ویژه که نیروهای تخصصی و خبره رو به سوی مهاجرت آورده اند.

راه دیگر افزایش سرمایه گذاری است. برای تحقق رشد 7 درصدی حداقل باید 20 درصد تولید ناخالص را صرف سرمایه گذاری مولد و نه سرمایه گذاری های بیهوده کنند. کافی است به بودجه دولت نگاه کنید تا فاصله بزرگ میان این رویا را با واقعیت ببینید. در واقع به جای وعده های تحقق نیافتنی بهتر است به تغییرات سیاستی خود اشاره کنید. کارشناسان از روی این سیاست ها خودشان می فهمند که آینده چه خواهد شد. پس مسیله رتبه اقتصادی ایران نیست، مسیله امیدوار شدن به آینده اقتصاد کشور است. حتی وضع نامناسب کنونی هم در پرتو امید به آینده قابل تحمل می شود؛ امیدی که وجود ندارد.

23302