آیا سرگیجه درمان دارد؟ نکات مهم در این باره

سرگیجه احساسی مبهم و گاه ناتوان کننده تجربه ای مشترک بین بسیاری از افراد است. این علامت نه یک بیماری مستقل بلکه نشانه ای از اختلال در سیستم های مختلف بدن به ویژه سیستم تعادل است. سرگیجه می تواند به شکل های گوناگونی ظاهر شود؛ از احساس چرخش محیط اطراف گرفته تا سبکی سر و عدم تعادل. تاثیر سرگیجه بر کیفیت زندگی افراد قابل توجه است و می تواند فعالیت های روزمره کار و حتی سلامت روان را تحت تاثیر قرار دهد. در این مقاله به بررسی جامع سرگیجه علل علائم روش های تشخیصی و مهم تر از همه راهکارهای درمان سرگیجه خواهیم پرداخت. 

سرگیجه چیست و چرا رخ می دهد؟

سرگیجه (Dizziness) اصطلاحی فراگیر است که طیف وسیعی از احساسات ناخوشایند مربوط به عدم تعادل و اختلال در حس جهت یابی فضایی را در بر می گیرد. بسیاری از افراد سرگیجه را به صورت وهم حرکت (Vertigo) یعنی احساس چرخش خود یا محیط اطراف تجربه می کنند. در حالی که برخی دیگر ممکن است آن را به شکل سبکی سر (Lightheadedness) احساس شناور بودن یا عدم ثبات یا حتی پیش سنکوپ (Pre-syncope) احساس نزدیک شدن به غش توصیف کنند.

برای درک بهتر سرگیجه لازم است نگاهی به مکانیسم پیچیده تعادل در بدن داشته باشیم. حفظ تعادل فرآیندی ظریف و هماهنگ است که نیازمند همکاری سه سیستم اصلی است :

• سیستم دهلیزی (Vestibular System) : این سیستم که در گوش داخلی قرار دارد نقش کلیدی در تشخیص حرکات سر و حفظ تعادل ایفا می کند. ساختارهای ظریف موجود در گوش داخلی مانند کانال های نیم دایره و ارگان های اتولیت اطلاعات مربوط به شتاب خطی و زاویه ای سر را به مغز ارسال می کنند.
• سیستم بینایی (Visual System) : چشم ها اطلاعات حیاتی در مورد موقعیت بدن در فضا و حرکت محیط اطراف ارائه می دهند. مغز با پردازش این اطلاعات در حفظ تعادل نقش مهمی ایفا می کند.
• سیستم حس عمقی (Proprioceptive System) : این سیستم از طریق گیرنده های حسی موجود در عضلات مفاصل و پوست اطلاعات مربوط به موقعیت و حرکت بدن را به مغز مخابره می کند. این اطلاعات به ویژه در حفظ تعادل در سطوح ناهموار و در هنگام حرکات پیچیده بدن اهمیت دارند.

علل شایع سرگیجه بسیار متنوع هستند و می توانند از مشکلات ساده و موقت تا بیماری های جدی تر را شامل شوند. برخی از مهم ترین این علل عبارتند از :

• سرگیجه موضعی خوش خیم حمله ای (Benign Paroxysmal Positional Vertigo – BPPV) : شایع ترین علت سرگیجه ناشی از جابجایی کریستال های کلسیم در کانال های نیم دایره گوش داخلی است. حرکات خاص سر مانند چرخیدن در رختخواب یا خم شدن می توانند باعث تحریک این کریستال ها و ایجاد حملات کوتاه سرگیجه شوند.
• ورم لابیرنتیت (Labyrinthitis) و نوریت وستیبولار (Vestibular Neuritis) : عفونت های ویروسی یا باکتریایی گوش داخلی می توانند منجر به التهاب عصب وستیبولار یا لابیرنت گوش شوند و علائمی مانند سرگیجه شدید تهوع و استفراغ ایجاد کنند.
• بیماری منییر (Meniere’s Disease) : اختلالی در گوش داخلی که با حملات سرگیجه وزوز گوش کم شنوایی و احساس پری در گوش مشخص می شود. علت دقیق این بیماری هنوز مشخص نیست اما تصور می شود ناشی از تجمع مایع در گوش داخلی باشد.
• میگرن وستیبولار (Vestibular Migraine) : نوعی میگرن که علاوه بر سردرد با علائم سرگیجه عدم تعادل و حساسیت به نور و صدا همراه است.
• اختلالات گردش خون : کاهش ناگهانی فشار خون بیماری های قلبی عروقی و کم خونی می توانند منجر به کاهش خونرسانی به مغز و ایجاد سرگیجه شوند.
• داروها : برخی داروها مانند داروهای ضد افسردگی داروهای فشار خون آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) می توانند به عنوان عوارض جانبی باعث سرگیجه شوند.
• مشکلات عصبی : بیماری های عصبی مانند مولتیپل اسکلروزیس (MS) پارکینسون تومورهای مغزی و سکته مغزی می توانند سیستم تعادل را تحت تاثیر قرار داده و منجر به سرگیجه شوند.
• اضطراب و استرس : در شرایط اضطرابی و استرس زا بدن واکنش های فیزیولوژیکی نشان می دهد که می تواند به سرگیجه منجر شود. تنفس سریع افزایش ضربان قلب و تنش عضلانی از جمله این واکنش ها هستند.
• کم آبی بدن (Dehydration) : از دست دادن آب بدن به دلیل تعریق زیاد اسهال یا استفراغ می تواند منجر به کاهش حجم خون و در نتیجه سرگیجه شود.

علائم و نشانه های سرگیجه : چه زمانی باید نگران باشیم؟

علائم سرگیجه بسیار متنوع هستند و بسته به علت زمینه ای شدت و نوع سرگیجه از فردی به فرد دیگر متفاوت می باشند. مهم است که به دقت به احساسات خود توجه کنید و علائم را به درستی توصیف نمایید تا پزشک بتواند تشخیص دقیق تری ارائه دهد.

شایع ترین علائم سرگیجه عبارتند از :

• وهم حرکت (Vertigo) : احساس چرخش خود یا محیط اطراف شایع ترین علامت سرگیجه است. این احساس می تواند به صورت چرخشی نوسانی یا جهشی باشد.
• سبکی سر (Lightheadedness) : احساس شناور بودن عدم ثبات یا گیجی که ممکن است با احساس ضعف و بی حالی همراه باشد.
• عدم تعادل (Imbalance) : مشکل در حفظ تعادل هنگام راه رفتن یا ایستادن احساس لرزش یا تمایل به افتادن.
• پیش سنکوپ (Pre-syncope) : احساس نزدیک شدن به غش تاری دید سبکی سر شدید و احساس ضعف عمومی.
• تهوع و استفراغ : به ویژه در سرگیجه های ناشی از مشکلات گوش داخلی تهوع و استفراغ شایع است.
• نیستاگموس (Nystagmus) : حرکات غیرارادی و سریع چشم ها که می تواند افقی عمودی یا چرخشی باشد. نیستاگموس اغلب در سرگیجه های وستیبولار دیده می شود.
• وزوز گوش (Tinnitus) : صدای زنگ وزوز سوت یا صداهای دیگر در گوش که ممکن است همراه با سرگیجه در بیماری منییر یا سایر اختلالات گوش داخلی رخ دهد.
• کم شنوایی (Hearing Loss) : کاهش شنوایی به ویژه در یک گوش که می تواند نشانه ای از مشکلات گوش داخلی باشد.
• سردرد : سردرد می تواند همراه با سرگیجه در میگرن وستیبولار یا سایر اختلالات عصبی رخ دهد.
• تاری دید یا دوبینی : اختلالات بینایی نیز می توانند همراه با سرگیجه در برخی شرایط دیده شوند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

در بسیاری از موارد سرگیجه یک علامت موقت و بی خطر است که خود به خود برطرف می شود. با این حال در برخی شرایط سرگیجه می تواند نشانه ای از یک مشکل جدی تر باشد و نیاز به ارزیابی و درمان فوری پزشکی دارد. نشانه های هشدار دهنده که در صورت بروز همراه با سرگیجه باید جدی گرفته شوند عبارتند از :

• سرگیجه ناگهانی و شدید : به ویژه اگر بدون هیچ دلیل مشخصی شروع شده باشد.
• سرگیجه ای که با علائم عصبی همراه باشد : مانند ضعف یا بی حسی در یک طرف بدن اختلال در تکلم دوبینی مشکل در بلع سردرد شدید تشنج یا تغییر در سطح هوشیاری.
• سرگیجه ای که پس از ضربه به سر رخ دهد.
• سرگیجه ای که به طور مکرر عود کند یا طولانی مدت ادامه یابد.
• سرگیجه ای که با درد قفسه سینه تنگی نفس یا ضربان قلب نامنظم همراه باشد.
• سرگیجه ای که با تب بالا گردن درد یا بثورات پوستی همراه باشد.
• سرگیجه در افراد مسن یا افراد با بیماری های زمینه ای : مانند دیابت فشار خون بالا بیماری های قلبی عروقی یا مشکلات عصبی.

در صورت تجربه هر یک از این علائم هشدار دهنده مراجعه فوری به سمعک ترنم را پیشنهاد میکنیم. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند از عوارض جدی جلوگیری کرده و به بهبود کیفیت زندگی فرد کمک کند.

مراحل اصلی تشخیص سرگیجه عبارتند از :

1. شرح حال پزشکی (Medical History) : پزشک ابتدا سوالاتی دقیق در مورد نوع سرگیجه زمان شروع مدت زمان حملات عوامل تحریک کننده و علائم همراه می پرسد. اطلاعاتی در مورد سابقه پزشکی داروهای مصرفی و بیماری های زمینه ای نیز جمع آوری می شود. توصیف دقیق احساس سرگیجه توسط بیمار نقش کلیدی در تشخیص دارد.
2. معاینه فیزیکی (Physical Examination) : معاینه فیزیکی شامل بررسی عمومی وضعیت سلامتی بیمار اندازه گیری فشار خون و ضربان قلب است. معاینه گوش حلق و بینی نیز برای بررسی علائم عفونت یا سایر مشکلات گوش انجام می شود.
3. معاینه عصبی (Neurological Examination) : معاینه عصبی برای ارزیابی عملکرد سیستم عصبی مرکزی انجام می شود. این معاینه شامل بررسی تعادل هماهنگی حرکات قدرت عضلانی حس رفلکس ها و اعصاب جمجمه ای است. تست های تعادلی مانند تست رومبرگ (Romberg Test) و تست راه رفتن تندم (Tandem Walking Test) نیز برای ارزیابی تعادل بیمار انجام می شوند.
4. تست های شنوایی (Audiometry) : تست های شنوایی برای ارزیابی عملکرد شنوایی و تشخیص احتمالی کم شنوایی انجام می شوند. این تست ها به ویژه در مواردی که سرگیجه با وزوز گوش یا کم شنوایی همراه است اهمیت دارند.
5. تست های وستیبولار (Vestibular Tests) : تست های وستیبولار مجموعه ای از آزمایش ها هستند که برای ارزیابی عملکرد سیستم دهلیزی گوش داخلی طراحی شده اند. برخی از مهم ترین تست های وستیبولار عبارتند از :
• الکترونیستاگموگرافی (Electronystagmography – ENG) و ویدئونیستاگموگرافی (Videonystagmography – VNG) : این تست ها حرکات چشم ها را در پاسخ به تحریکات مختلف مانند حرکات سر تغییرات دما و نور ثبت می کنند. ENG و VNG می توانند به تشخیص اختلالات وستیبولار محیطی و مرکزی کمک کنند.
• تست کالریک (Caloric Test) : در این تست آب گرم و سرد به داخل کانال گوش تزریق می شود تا پاسخ سیستم دهلیزی به تغییرات دما ارزیابی شود. تست کالریک می تواند به تشخیص ضعف یک طرفه سیستم وستیبولار کمک کند.
• تست صندلی چرخشی (Rotatory Chair Test) : در این تست بیمار روی صندلی مخصوصی می نشیند که به آرامی به اطراف می چرخد. پاسخ چشم ها به این چرخش ثبت می شود تا عملکرد سیستم وستیبولار ارزیابی گردد.
• پتانسیل های برانگیخته میوژنیک وستیبولار (Vestibular Evoked Myogenic Potentials – VEMPs) : این تست فعالیت عضلات گردن و چشم را در پاسخ به تحریک صوتی یا ارتعاشی سیستم وستیبولار اندازه گیری می کند. VEMPs می تواند به تشخیص اختلالات در ارگان های اتولیت گوش داخلی کمک کند.
• تست هد ایمپالس (Head Impulse Test) : پزشک حرکات سریع و غیرقابل پیش بینی سر بیمار را انجام می دهد و حرکات چشم ها را در پاسخ به این تحریکات بررسی می کند. تست هد ایمپالس به ویژه در تشخیص نوریت وستیبولار حساس است.
6. تصویربرداری مغز (Brain Imaging) : در برخی موارد به ویژه اگر سرگیجه با علائم عصبی همراه باشد یا احتمال وجود مشکلات عصبی مرکزی مطرح شود ممکن است تصویربرداری مغز با MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) یا CT اسکن (توموگرافی کامپیوتری) توصیه شود. این روش ها می توانند به تشخیص تومورهای مغزی سکته مغزی مولتیپل اسکلروزیس و سایر اختلالات عصبی کمک کنند.

درمان سرگیجه : از دارو تا توانبخشی دهلیزی

درمان سرگیجه به علت زمینه ای آن بستگی دارد. پس از تشخیص دقیق علت سرگیجه پزشک مناسب ترین روش های درمانی را برای بیمار تجویز خواهد کرد. هدف از درمان کاهش علائم سرگیجه بهبود تعادل و کیفیت زندگی بیمار و پیشگیری از عود حملات است.

روش های درمانی سرگیجه را می توان به دسته های زیر تقسیم کرد :

1. درمان دارویی (Medications) : داروها نقش مهمی در کنترل علائم سرگیجه به ویژه در مراحل حاد ایفا می کنند. نوع داروی تجویز شده به علت سرگیجه بستگی دارد. برخی از داروهای رایج مورد استفاده در درمان سرگیجه عبارتند از :
• آنتی هیستامین ها (Antihistamines) : مانند دیمن هیدرینات (Dimenhydrinate) و مکلیزین (Meclizine) می توانند به کاهش تهوع استفراغ و سرگیجه ناشی از مشکلات وستیبولار کمک کنند.
• آنتی کولینرژیک ها (Anticholinergics) : مانند اسکوپولامین (Scopolamine) می توانند برای کاهش سرگیجه و تهوع ناشی از حرکت (Motion Sickness) موثر باشند.
• بنزودیازپین ها (Benzodiazepines) : مانند دیازپام (Diazepam) و لورازپام (Lorazepam) می توانند به کاهش اضطراب و سرگیجه ناشی از مشکلات وستیبولار کمک کنند اما مصرف طولانی مدت آن ها توصیه نمی شود به دلیل خطر وابستگی و عوارض جانبی.
• داروهای ضد استفراغ (Antiemetics) : مانند پرومتازین (Promethazine) و متوکلوپرامید (Metoclopramide) برای کنترل تهوع و استفراغ شدید ناشی از سرگیجه استفاده می شوند.
• کورتیکواستروئیدها (Corticosteroids) : مانند پردنیزولون (Prednisolone) ممکن است در موارد نوریت وستیبولار برای کاهش التهاب عصب وستیبولار و تسریع بهبودی تجویز شوند.
• دیورتیک ها (Diuretics) : در بیماری منییر دیورتیک ها ممکن است برای کاهش مایع گوش داخلی و کاهش دفعات و شدت حملات سرگیجه استفاده شوند.
• داروهای میگرن (Migraine Medications) : برای میگرن وستیبولار داروهای پیشگیری کننده و درمان کننده میگرن ممکن است تجویز شوند.
2. توانبخشی دهلیزی (Vestibular Rehabilitation Therapy – VRT) : توانبخشی دهلیزی یک روش درمانی موثر برای بسیاری از انواع سرگیجه به ویژه سرگیجه های ناشی از مشکلات گوش داخلی است. VRT شامل مجموعه ای از تمرینات تخصصی است که هدف آن کمک به مغز برای جبران اختلال عملکرد سیستم دهلیزی و بهبود تعادل است. تمرینات VRT به صورت فردی و متناسب با نیازهای هر بیمار طراحی می شوند و می توانند شامل موارد زیر باشند :
• تمرینات عادت دهی (Habituation Exercises) : این تمرینات شامل حرکات تکراری است که باعث تحریک سرگیجه می شوند. هدف از این تمرینات عادت دادن مغز به این تحریکات و کاهش حساسیت به سرگیجه است.
• تمرینات تعادلی (Balance Exercises) : این تمرینات برای بهبود تعادل و ثبات بدن طراحی شده اند. تمرینات تعادلی می توانند شامل ایستادن روی یک پا راه رفتن روی سطوح ناهموار و تمرینات تمرکز بینایی باشند.
• تمرینات تطبیق بینایی-وستیبولار (Gaze Stabilization Exercises) : این تمرینات برای بهبود هماهنگی بین سیستم بینایی و سیستم وستیبولار طراحی شده اند. تمرینات تثبیت نگاه می توانند شامل تمرکز بر روی یک نقطه ثابت در حین حرکت سر باشند.
• مانورهای درمانی (Repositioning Maneuvers) : برای درمان BPPV مانورهای درمانی مانند مانور اپلی (Epley Maneuver) و مانور برندت-داروف (Brandt-Daroff Exercises) بسیار موثر هستند. این مانورها با حرکات خاص سر کریستال های جابجا شده را به محل صحیح خود در گوش داخلی باز می گردانند و سرگیجه را برطرف می کنند.
3. جراحی (Surgery) : در موارد نادر جراحی ممکن است برای درمان سرگیجه ناشی از مشکلات خاصی مانند تومورهای وستیبولار یا بیماری منییر شدید که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهد در نظر گرفته شود.
4. تغییر سبک زندگی (Lifestyle Modifications) : تغییرات ساده در سبک زندگی می تواند به کاهش دفعات و شدت حملات سرگیجه کمک کند. این تغییرات شامل موارد زیر است :
• اجتناب از محرک ها : شناسایی و اجتناب از عوامل تحریک کننده سرگیجه مانند حرکات ناگهانی سر استرس کم خوابی کافئین الکل و برخی غذاها.
• هیدراته ماندن : نوشیدن آب کافی در طول روز برای جلوگیری از کم آبی بدن.
• رژیم غذایی سالم : مصرف غذاهای سالم و متعادل و اجتناب از وعده های غذایی سنگین.
• کاهش استرس : یادگیری تکنیک های مدیریت استرس مانند مدیتیشن یوگا و تنفس عمیق.
• خواب کافی : داشتن خواب کافی و منظم برای بهبود عملکرد سیستم عصبی و کاهش خستگی.

راهکارهای خانگی و خودمراقبتی برای سرگیجه

علاوه بر درمان های پزشکی راهکارهای خانگی و خودمراقبتی نیز می توانند به کاهش علائم سرگیجه و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند. این راهکارها به ویژه در کنار درمان های تخصصی می توانند اثربخشی بیشتری داشته باشند.

پیشگیری از سرگیجه : سبک زندگی سالم کلید رهایی

پیشگیری کامل از سرگیجه همیشه امکان پذیر نیست به ویژه اگر علت آن بیماری های زمینه ای باشد. با این حال با رعایت برخی اصول و اتخاذ سبک زندگی سالم می توان خطر بروز سرگیجه را کاهش داده و از شدت و دفعات حملات آن کم کرد.

راهکارهای پیشگیری از سرگیجه عبارتند از :

• حفظ سلامتی عمومی : مراقب سلامتی خود باشید و به طور منظم چکاپ پزشکی انجام دهید. بیماری های زمینه ای مانند دیابت فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروقی را به خوبی کنترل کنید.
• تغذیه سالم : رژیم غذایی سالم و متعادل داشته باشید. مصرف میوه ها سبزیجات غلات کامل و پروتئین های کم چرب را افزایش دهید و از مصرف غذاهای فرآوری شده پرچرب پرنمک و پرشکر خودداری کنید.
• ورزش منظم : به طور منظم ورزش کنید. ورزش های هوازی سبک مانند پیاده روی شنا و دوچرخه سواری می توانند به بهبود گردش خون کاهش استرس و تقویت سیستم تعادل کمک کنند.
• مدیریت استرس : استرس یکی از عوامل مهم تحریک کننده سرگیجه است. تکنیک های مدیریت استرس مانند مدیتیشن یوگا تنفس عمیق ورزش منظم و گذراندن وقت در طبیعت را یاد بگیرید و به طور منظم انجام دهید.
• خواب کافی : به میزان کافی بخوابید. کم خوابی می تواند سیستم عصبی را تحت فشار قرار داده و احتمال بروز سرگیجه را افزایش دهد. سعی کنید هر شب ۷-۸ ساعت خواب با کیفیت داشته باشید.
• هیدراتاسیون : به میزان کافی آب بنوشید. کم آبی بدن می تواند منجر به کاهش حجم خون و سرگیجه شود. به ویژه در هوای گرم و هنگام ورزش آب کافی بنوشید.
• اجتناب از مصرف الکل و کافئین : مصرف الکل و کافئین می تواند علائم سرگیجه را تشدید کند. مصرف این مواد را محدود کنید یا از آن ها اجتناب نمایید.
• اجتناب از سیگار کشیدن : سیگار کشیدن می تواند بر سیستم گردش خون تاثیر منفی گذاشته و احتمال بروز سرگیجه را افزایش دهد. ترک سیگار به سلامت کلی بدن و کاهش خطر سرگیجه کمک می کند.
• احتیاط در مصرف داروها : برخی داروها می توانند به عنوان عوارض جانبی باعث سرگیجه شوند. در مورد داروهای مصرفی خود با پزشک یا داروساز مشورت کنید و در صورت امکان داروهای جایگزین با عوارض کمتر را انتخاب کنید.
• ایمنی در منزل : محیط خانه را ایمن کنید تا خطر افتادن را کاهش دهید. از فرش های لغزنده سیم های برق رها شده و موانع دیگر در مسیر رفت و آمد خودداری کنید. از دستگیره در حمام و توالت استفاده کنید.
• حرکات آهسته : هنگام تغییر موقعیت به آرامی و با احتیاط عمل کنید. از حرکات ناگهانی و سریع سر خودداری نمایید.
• معاینه منظم چشم : مشکلات بینایی می توانند در تعادل اختلال ایجاد کنند. به طور منظم به چشم پزشک مراجعه کنید و مشکلات بینایی خود را درمان نمایید.

با رعایت این راهکارها و اتخاذ سبک زندگی سالم می توانید به طور قابل توجهی خطر بروز سرگیجه را کاهش داده و از کیفیت زندگی خود محافظت کنید.

نتیجه گیری

سرگیجه علامتی شایع اما پیچیده است که می تواند دلایل متعددی داشته باشد. درمان سرگیجه امکان پذیر است و کلید موفقیت تشخیص دقیق علت زمینه ای آن است. از طریق شرح حال دقیق معاینه فیزیکی تست های تشخیصی تخصصی و همکاری با پزشک متخصص می توان علت سرگیجه را شناسایی و برنامه درمانی مناسب را آغاز کرد. درمان های دارویی توانبخشی دهلیزی مانورهای درمانی تغییر سبک زندگی و راهکارهای خانگی همگی نقش مهمی در کنترل علائم سرگیجه و بهبود کیفیت زندگی بیماران ایفا می کنند. به یاد داشته باشید که سرگیجه اگرچه ناراحت کننده و ناتوان کننده است اما اغلب قابل درمان است و با پیگیری و درمان مناسب می توان به زندگی سالم و فعال بازگشت.

پرسش های متداول

۱. شایع ترین علت سرگیجه چیست؟

شایع ترین علت سرگیجه سرگیجه موضعی خوش خیم حمله ای (BPPV) است. این نوع سرگیجه ناشی از جابجایی کریستال های کلسیم در گوش داخلی است و با حملات کوتاه سرگیجه هنگام حرکات خاص سر مشخص می شود.

۲. آیا راهکارهای خانگی برای درمان سرگیجه وجود دارد؟

بله راهکارهای خانگی مانند استراحت کافی هیدراتاسیون اجتناب از محرک ها حرکات آرام و مانورهای درمانی (در صورت تشخیص BPPV) می توانند به کاهش علائم سرگیجه کمک کنند. با این حال راهکارهای خانگی جایگزین درمان های پزشکی نیستند و در صورت سرگیجه مداوم یا شدید مراجعه به پزشک ضروری است.

۳. چه زمانی باید برای سرگیجه به پزشک مراجعه کرد؟

در صورت بروز سرگیجه ناگهانی و شدید سرگیجه همراه با علائم عصبی سرگیجه پس از ضربه به سر سرگیجه مکرر یا طولانی مدت سرگیجه همراه با درد قفسه سینه یا تنگی نفس و سرگیجه در افراد مسن یا افراد با بیماری های زمینه ای مراجعه فوری به پزشک ضروری است.

توصیه نهایی :

اگر شما یا یکی از عزیزانتان دچار سرگیجه هستید بهترین اقدام مشورت با پزشک متخصص است. پزشک می تواند با بررسی دقیق وضعیت شما علت سرگیجه را تشخیص داده و مناسب ترین روش درمانی را برای شما تجویز کند. به یاد داشته باشید که درمان زودهنگام و پیگیری منظم کلید بهبود و بازگشت به زندگی سالم و فعال است.