خلاصه کتاب حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو ( نویسنده فرانک ای. دیکسون، ساندرا اسمیت )

کتاب «حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو» اثر فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، راهنمایی جامع و کاربردی برای خلق مکالمات اثربخش در داستان نویسی است. این کتاب به نویسندگان کمک می کند تا با درک اهمیت و اصول کلیدی دیالوگ نویسی، گفت وگوهایی خلق کنند که نه تنها باورپذیرند، بلکه طرح داستان را پیش می برند و به شخصیت ها عمق می بخشند. در این اثر به تکنیک های پیشرفته ای نظیر زیرمتن و حذف دیالوگ های غیرضروری نیز پرداخته می شود.

آیا تا به حال به داستانی برخورده اید که دیالوگ هایش چنان طبیعی و عمیق باشد که شخصیت ها را نفس به نفس در کنار خود حس کنید؟ دیالوگ، شریان حیاتی هر اثر داستانی است که جان می بخشد و دنیایی زنده در ذهن خواننده می آفریند. کتاب «حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو» از مجموعه ارزشمند «حرفه: داستان نویس»، به قلم فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، اثری بی نظیر است که به طور تخصصی به هنر دیالوگ نویسی می پردازد. این کتاب، گام به گام به شما می آموزد که چگونه مکالمه هایی بنویسید که فراتر از تبادل صرف کلمات باشند و به عنصری قدرتمند در پیشبرد داستان تبدیل شوند. از نویسندگان تازه کار گرفته تا باتجربه ترین ها، همه می توانند از نکات ارائه شده در این اثر برای ارتقای کیفیت نوشته های خود بهره ببرند.

چرا گفت و گو؟ نقش حیاتی مکالمات در داستان نویسی

مکالمات در داستان، تنها وسیله ای برای حرف زدن شخصیت ها نیستند؛ آن ها ابزارهایی قدرتمند و چندمنظوره برای ساختن جهانی باورپذیر و پویا هستند. فراتر از تبادل کلامی، دیالوگ ها می توانند کارکردهای حیاتی متعددی را در یک داستان ایفا کنند که هر نویسنده ای باید از آن ها آگاه باشد.

پیشبرد طرح داستان با دیالوگ

یکی از مهم ترین وظایف دیالوگ، پیشبرد طرح (Plot Progression) است. دیالوگ ها می توانند گره افکنی کنند، سرنخ هایی برای خواننده آشکار سازند، و حتی مستقیماً منجر به تحولات داستانی شوند. مثلاً، یک مکالمه پرتنش میان دو شخصیت می تواند تصمیم بزرگی را شکل دهد که مسیر کل داستان را تغییر می دهد، یا افشای یک راز در خلال گفتگو می تواند بحران جدیدی ایجاد کند. نویسندگان ماهر از دیالوگ برای نمایاندن اطلاعات کلیدی، بدون نیاز به روایت مستقیم و کسل کننده، استفاده می کنند.

شخصیت پردازی عمیق از طریق مکالمه

دیالوگ یکی از غنی ترین ابزارها برای شخصیت پردازی عمیق (Deep Characterization) است. هر شخصیت، بسته به سن، طبقه اجتماعی، تحصیلات، پیشینه، خصوصیات اخلاقی، احساسات پنهان، و حتی افکارش، به شیوه خاصی صحبت می کند. لحن کلام، انتخاب واژگان، ساختار جملات، و حتی سکوت های یک شخصیت، همگی می توانند ابعاد پنهانی از وجود او را آشکار سازند. برای مثال، استفاده از کلمات رسمی یا عامیانه، سرعت گفتار، یا حتی تکیه کلام های خاص، به خواننده کمک می کند تا تصویری زنده تر و واقعی تر از شخصیت در ذهن خود بسازد.

ایجاد تعارض و تنش در داستان

مکالمات، بستری ایده آل برای ایجاد تعارض و تنش (Conflict & Tension) هستند. این تعارض می تواند درونی باشد (شخصیت با خودش درگیر است)، یا بیرونی (کشمکش بین دو یا چند شخصیت). دیالوگ های تند و آتشین، پرسش و پاسخ های چالش برانگیز، و حتی اختلاف نظرهای جزئی، همگی می توانند تنش را در داستان افزایش دهند و خواننده را مجذوب کنند. هدف از دیالوگ های پرتعارض، صرفاً بحث و جدل نیست، بلکه آشکار کردن انگیزه ها و خواسته های متضاد شخصیت هاست.

انتقال اطلاعات و اصل «نشان بده، نگو»

انتقال اطلاعات ضروری (Information Conveyance) به خواننده باید به شیوه ای طبیعی و غیرمستقیم انجام شود. اصل «نشان بده، نگو» (Show, Don’t Tell) در دیالوگ ها به خوبی نمود پیدا می کند. به جای اینکه نویسنده به خواننده بگوید که شخصیت خشمگین است، می تواند از طریق مکالمات، این خشم را نشان دهد. مثلاً، جملات کوتاه و بریده بریده، لحن تند، یا کلمات گزنده، همگی می توانند نشان دهنده خشم باشند بدون آنکه نیازی به توضیح مستقیم باشد. این رویکرد، خواننده را بیشتر درگیر داستان می کند.

تثبیت لحن و فضای داستان

نقش دیالوگ در تثبیت لحن و فضا (Tone & Atmosphere) بسیار پررنگ است. مکالمات می توانند فضای کمیک، دراماتیک، ترسناک، عاشقانه، یا حتی وهم آلود را در داستان ایجاد کنند. انتخاب واژگان، ساختار جملات و سرعت دیالوگ ها، همگی به خلق اتمسفر مورد نظر کمک می کنند. برای مثال، دیالوگ های پر از طنز و شوخی، فضای داستان را مفرح می سازند، در حالی که گفت وگوهای آرام و فلسفی، به داستان عمق و جدیت می بخشند.

در مقایسه با روایت، دیالوگ ها قدرت منحصربه فردی در نمایش کنش ها و احساسات دارند. روایت بیشتر بر توصیف و توضیح متمرکز است، در حالی که دیالوگ به خواننده اجازه می دهد تا مستقیماً شاهد تعاملات شخصیت ها باشد و خودش به نتیجه گیری برسد. این تفاوت، دیالوگ را به ابزاری پویا و ضروری در جعبه ابزار هر داستان نویس تبدیل می کند.

اصول بنیادین خلق مکالمات باورپذیر و اثرگذار

برای اینکه گفت وگوهای داستانی شما زنده و تأثیرگذار باشند، باید به چند اصل بنیادین پایبند باشید. این اصول، اسکلت بندی مکالمات شما را تشکیل می دهند و به آن ها انسجام و اعتبار می بخشند. بدون رعایت این موارد، حتی پیچیده ترین تکنیک ها نیز نتیجه مطلوب را نخواهند داد.

الف) واقع گرایی و اصالت در دیالوگ

واقع گرایی و اصالت، مهم ترین ویژگی های یک دیالوگ خوب است. مکالمات باید طبیعی به نظر برسند و از گفتار کتابی، شعارگونه یا اغراق آمیز پرهیز کنند. خواننده باید احساس کند که این کلمات واقعاً از زبان شخصیت ها بیرون می آیند، نه اینکه نویسنده آن ها را برای انتقال اطلاعاتی خاص طراحی کرده است.

مطابقت کلام با ویژگی های شخصیت

هر شخصیت باید صدای مجزا و منحصر به فرد خود را داشته باشد. یک کودک، یک پیرزن، یک مهندس، یا یک فرد بی سواد، هر کدام باید با لحن و واژگان خاص خود صحبت کنند. این «صدا» تنها شامل لهجه یا گویش نمی شود، بلکه به انتخاب کلمات، طول جملات، استفاده از اصطلاحات خاص، و حتی نحوه ی شروع و پایان جملات نیز مربوط می شود. این مطابقت، باورپذیری شخصیت و کل داستان را به شدت افزایش می دهد. برای مثال، اگر یک شخصیت مسن با همان زبانی صحبت کند که یک نوجوان امروزی، خواننده فوراً متوجه عدم اصالت آن می شود.

ب) هدفمندی و کارکرد دیالوگ

هر خط دیالوگ در داستان باید هدفی مشخص داشته باشد. دیالوگ های تصادفی و بی هدف نه تنها کمکی به داستان نمی کنند، بلکه خواننده را خسته کرده و سرعت روایت را کند می کنند. هر مکالمه باید حداقل یکی از وظایف زیر را بر عهده داشته باشد: پیشبرد طرح، افشای شخصیت، ایجاد درگیری، یا انتقال اطلاعات ضروری. اگر خطی از دیالوگ این وظایف را انجام نمی دهد، احتمالاً باید حذف شود.

تکنیک «حذف دیالوگ های غیرضروری» (تکنیک هودینی)

تکنیک «حذف دیالوگ های غیرضروری» یا همان «تکنیک هودینی»، یکی از مهم ترین درس های کتاب «حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو» است. این تکنیک به نویسنده می آموزد که چگونه از شر جملات و عبارات روزمره و بی اهمیت که در مکالمات واقعی فراوانند، خلاص شود. گفت وگوهای روزانه معمولاً پر از «خب»، «اوم»، «سلام، چطوری؟»، «حالت خوبه؟»، و دیگر کلمات پرکننده هستند که در داستان، اضافه و آزاردهنده به نظر می رسند.

برای خلق گفت وگوهای چگال تر و پرمعناتر در داستان، جملات و عبارات روزمره و بی اهمیت باید حذف شوند. این اصل، موسوم به «تکنیک هودینی»، به دیالوگ های شما قدرت و اثربخشی می بخشد.

دلیل این تفاوت آن است که مکالمه واقعی، تابع قوانین اجتماعی و ارتباطی است که در داستان نویسی کاربرد ندارد. در زندگی واقعی، ما برای پر کردن سکوت، نشان دادن ادب، یا صرفاً برای شروع یک گفتگو، از این کلمات استفاده می کنیم. اما در داستان، هر کلمه باید وزنی داشته باشد و به طور مستقیم یا غیرمستقیم به هدف داستان کمک کند. مکالمات داستانی باید «فشرده» و «هدفمند» باشند، نه «واقعی» به معنای آینه ای از زندگی روزمره. یک دیالوگ خوب داستانی، جوهره ی یک مکالمه واقعی را بدون جزئیات اضافی و خسته کننده منتقل می کند.

ج) پویایی و تعارض در گفت و گو

دیالوگ نباید صرفاً تبادل اطلاعات باشد، بلکه باید پویا و حاوی کنش و واکنش باشد. شخصیت ها نباید فقط اطلاعات را به هم پاس دهند، بلکه باید پرسش کنند، پاسخ دهند، مخالفت کنند، توافق کنند، و حتی درگیر تعارض (کوچک یا بزرگ) شوند. یک مکالمه خوب، مانند یک بازی تنیس است که توپ بین بازیکنان رد و بدل می شود و هر ضربه، معنی و هدفی دارد.

لزوم فعال بودن شخصیت ها در گفت و گو بدین معناست که هر شخصیت باید نقش فعالی در پیشبرد مکالمه داشته باشد. آن ها باید سؤال بپرسند، چالش ایجاد کنند، یا با حرف های خود، دیگری را به واکنش وادارند. دیالوگ های منفعل که در آن یک شخصیت فقط گوش می دهد یا فقط پاسخ های کوتاه و بی روح می دهد، به سرعت کسل کننده می شوند. حتی سکوت ها و مکث ها نیز باید هدفمند و پرمعنا باشند و پیام خاصی را منتقل کنند.

تکنیک های پیشرفته برای عمق بخشیدن به دیالوگ ها

پس از تسلط بر اصول بنیادین، نوبت به تکنیک هایی می رسد که به دیالوگ های شما عمق، لایه بندی و ظرافت می بخشند. این تکنیک ها به شما کمک می کنند تا مکالماتی خلق کنید که خواننده را به درون داستان بکشند و او را با شخصیت ها پیوند دهند.

الف) لحن، گویش و لهجه در دیالوگ

نمایش مؤثر لحن، گویش و ویژگی های کلامی شخصیت ها بدون زیاده روی در املای غلط یا لهجه نویسی، هنری است که نیاز به دقت فراوان دارد. اغراق در لهجه نویسی می تواند خواننده را آزار دهد و خواندن متن را دشوار کند. به جای آن، می توان از واژگان انتخابی، ساختار جمله، و حتی اصطلاحات خاص برای نمایش لحن و گویش استفاده کرد.

برای مثال، یک شخصیت از جنوب ایران ممکن است از کلمات خاصی استفاده کند یا جملاتش را به شیوه ای خاص پایان دهد، اما نیازی نیست کلمات را به صورت شکسته یا غلط املایی نوشت. استفاده از افعال و اسامی بومی، کنایه ها و ضرب المثل های مربوط به منطقه، یا حتی نحوه ی برخورد با دیگران در مکالمه، می تواند به خوبی گویش را بدون تحمیل بار اضافی بر دوش خواننده منتقل کند. این رویکرد ظریف، به خواننده اجازه می دهد تا لحن و گویش را حس کند، نه اینکه مجبور باشد آن را رمزگشایی کند.

ب) زیرمتن (Subtext): قدرت ناگفته ها

زیرمتن یکی از قدرتمندترین ابزارهای دیالوگ نویسی است. زیرمتن به معنای آن چیزی است که گفته نمی شود، اما در پس کلمات پنهان است و از طریق لحن، حرکات بدن، یا زمینه مکالمه منتقل می شود. گاهی اوقات، آنچه گفته نمی شود، بسیار قدرتمندتر از آن چیزی است که به صراحت بیان می گردد. زیرمتن می تواند احساسات پنهان، مقاصد واقعی، و تنش های زیرین بین شخصیت ها را آشکار کند.

برای مثال، اگر شخصیتی به دوستش بگوید: واقعاً خوشحالم که به تو کمک کردم، اما لحن صدایش سرد و چشمانش از خشم برق بزند، زیرمتن پیام دیگری را منتقل می کند. این تکنیک به خواننده اجازه می دهد تا خودش به نتیجه گیری برسد و درک عمیق تری از روابط و انگیزه های شخصیت ها پیدا کند. زیرمتن می تواند داستان را لایه لایه کند و به آن پیچیدگی و جذابیت ببخشد.

ج) مکث، سکوت و فواصل در دیالوگ

سکوت ها، مکث ها و وقفه ها در دیالوگ به اندازه کلمات مهم هستند. آن ها می توانند تنش ایجاد کنند، لحظه ای برای تأمل فراهم آورند، واکنش های عاطفی را برجسته سازند، یا فضای مکالمه را تغییر دهند. یک مکث طولانی پس از یک سؤال مهم می تواند نشان دهنده تردید، ترس، یا دروغ باشد. سکوت یک شخصیت در برابر اتهامی می تواند به معنای تأیید ضمنی آن باشد.

استفاده از این فواصل، به دیالوگ ها ریتم و زندگی می بخشد و آن ها را از حالت ماشینی خارج می کند. نویسنده می تواند با نشان دادن واکنش های غیرکلامی شخصیت ها در طول مکث ها، به خواننده اطلاعات بیشتری بدهد. مثلاً: او لحظه ای مکث کرد، نگاهش را از من دزدید و سپس گفت… این مکث، معنای عمیق تری به کلمات او می بخشد.

د) تلفیق دیالوگ با کنش (Dialogue and Action)

دیالوگ های طولانی و خشک که شخصیت ها فقط در حال حرف زدن هستند، به سرعت خسته کننده می شوند. برای خلق صحنه های پویا و زنده، لازم است دیالوگ با حرکات، ژست ها و اعمال شخصیت ها ادغام شود. این ترکیب، صحنه را به حرکت در می آورد و باورپذیری آن را افزایش می دهد.

مثلاً، به جای نوشتن: او گفت که می ترسد، می توان نوشت: او در حالی که دستش را به فنجان چای می برد، گفت: من می ترسم. یا: او با چشمانی اشکبار زمزمه کرد: دیگر نمی توانم. این کنش ها، احساسات شخصیت را بدون نیاز به توضیح مستقیم، به خواننده منتقل می کنند. تلفیق دیالوگ با کنش نه تنها به پویایی صحنه کمک می کند، بلکه اطلاعات بیشتری درباره حالت روحی و جسمی شخصیت ها به دست می دهد و از یکنواختی متن می کاهد.

شگردهای خاص گفت و گو در داستان کوتاه

داستان کوتاه، فرمی فشرده و ایجازگرا است که در آن هر کلمه و جمله باید حداکثر تأثیر را داشته باشد. دیالوگ در داستان کوتاه نیز از این قاعده مستثنی نیست و نیازمند رویکردی متفاوت نسبت به رمان های بلند است.

اهمیت ایجاز و فشردگی در داستان کوتاه

در داستان کوتاه، به دلیل محدودیت حجم، دیالوگ ها باید به مراتب هدفمندتر و چگال تر باشند. جایی برای مکالمات طولانی، بی ربط، یا پر از جزئیات غیرضروری نیست. هر خط دیالوگ باید چندین کارکرد را همزمان ایفا کند: اطلاعات بدهد، شخصیت پردازی کند، و طرح را پیش ببرد. حذف دیالوگ های غیرضروری در اینجا از اهمیت حیاتی برخوردار است.

این بدان معنا نیست که دیالوگ ها باید خشک و ماشینی باشند، بلکه باید با دقت انتخاب شوند تا نهایت معنا و تأثیر را با کمترین کلمات منتقل کنند. نویسنده باید مهارت بالایی در انتخاب کلمات داشته باشد تا بتواند زیرمتن های پنهان را نیز از طریق ایجاز به خواننده برساند.

شروع و پایان مؤثر دیالوگ ها

در داستان کوتاه، شروع و پایان دیالوگ ها برای حداکثر تأثیرگذاری از اهمیت بالایی برخوردار است. شروع یک مکالمه می تواند بلافاصله خواننده را در بطن درگیری قرار دهد و نیازی به مقدمه چینی های طولانی ندارد. به جای سلام و احوالپرسی های روزمره، می توان دیالوگ را با جمله ای شروع کرد که حاوی تنش، سؤال مهم یا افشای اطلاعات کلیدی باشد.

به همین ترتیب، پایان یک دیالوگ نیز می تواند حاوی یک نکته غافلگیرکننده، یک تهدید پنهان، یا یک تصمیم مهم باشد که بلافاصله به سمت رویداد بعدی داستان می رود. در داستان کوتاه، هرگز نباید فرصت یک شروع یا پایان تأثیرگذار در دیالوگ ها را از دست داد.

نقش کلمات کلیدی و عبارات استراتژیک

در داستان کوتاه، استفاده استراتژیک از کلمات معدود اما پرمعنا، بسیار حائز اهمیت است. گاهی یک کلمه یا یک عبارت کوتاه می تواند بار معنایی و عاطفی زیادی را منتقل کند و نیازی به جملات طولانی نباشد. این کلمات کلیدی می توانند نشان دهنده شخصیت، وضعیت روحی، یا حتی آینده داستان باشند.

برای مثال، یک کلمه مانند خائن در یک مکالمه می تواند به تنهایی حجم عظیمی از تعارض و درام را به داستان بیاورد. نویسنده باید حساسیت بالایی نسبت به انتخاب واژگان داشته باشد و بداند کدام کلمات می توانند با کمترین فضا، بیشترین تأثیر را بگذارند. این فشردگی و انتخاب هوشمندانه کلمات، ویژگی بارز دیالوگ های قوی در داستان کوتاه است.

نگاهی به مجموعه «حرفه: داستان نویس» و ارزش آن

کتاب «حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو» تنها یکی از مجلدات یک مجموعه آموزشی بی نظیر است که از دل مقالات مجله معتبر The Writer’s Digest بیرون آمده است. این مجموعه، یک منبع آموزشی جامع و نظام مند برای نویسندگان است که جنبه های مختلف هنر داستان نویسی را پوشش می دهد.

معرفی اجمالی مجموعه The Writer’s Digest Handbook series

مجموعه «حرفه: داستان نویس» (The Writer’s Digest Handbook series) حاصل گردآوری مقالاتی از ویراستاران، نویسندگان برجسته و مدرسان داستان نویسی آمریکایی است که به صورت نظام مند به عناصر و تکنیک های روایت می پردازند. این مجموعه به نویسندگان کمک می کند تا مهارت های خود را از سطح پایه تا پیشرفته ارتقا دهند. هر مجلد به یک جنبه خاص از داستان نویسی می پردازد و اطلاعاتی عمیق و کاربردی را در آن زمینه ارائه می دهد.

سایر مجلدات این مجموعه نیز به موضوعات حیاتی دیگری در داستان نویسی می پردازند، از جمله:

• حرفه: داستان نویس 1: جستارهایی درباره اهمیت داستان: به بنیان های داستان نویسی و چرایی اهمیت آن می پردازد.
• حرفه: داستان نویس 3: ایده پردازی: به چگونگی یافتن و پروراندن ایده های بکر برای داستان ها اختصاص دارد.
• حرفه: داستان نویس 4: پی رنگ: درباره ساختار داستانی و چگونگی طراحی و پیشبرد وقایع داستان است.
• حرفه: داستان نویس 5: شخصیت پردازی: به خلق شخصیت های باورپذیر، چندوجهی و عمیق می پردازد.
• حرفه: داستان نویس 6: زاویه دید: به انتخاب و استفاده از زاویه دید مناسب برای روایت داستان می پردازد.
• حرفه: داستان نویس 7: صحنه پردازی: به چگونگی خلق فضاهای داستانی زنده و ملموس می پردازد.
• حرفه: داستان نویس 10: توصیف: به هنر توصیف اشیا، مکان ها و افراد به شکلی مؤثر می پردازد.

این تنوع موضوعی نشان دهنده وسعت و عمق این مجموعه است که آن را به یک کتابخانه کوچک برای هر نویسنده تبدیل می کند.

اهمیت برای نویسندگان فارسی زبان

در حوزه داستان نویسی مدرن فارسی، کمبود منابع آموزشی نظام مند و علمی که بر پایه اصول آکادمیک و تجربیات عملی نویسندگان بزرگ دنیا باشد، به شدت احساس می شود. بسیاری از منابع موجود، یا بسیار نظری هستند یا به اندازه کافی عملی و گام به گام نیستند.

مجموعه «حرفه: داستان نویس» در پر کردن این خلاء نقش بسزایی دارد. این کتاب ها به دلیل ماهیت کاربردی و مرحله به مرحله شان، می توانند راهنمای عملی و مؤثری برای نویسندگان فارسی زبان باشند تا مهارت های خود را به سطح بالاتری ارتقا دهند. این منابع، نه تنها تئوری های داستان نویسی را آموزش می دهند، بلکه با ارائه نکات و تمرینات عملی، خواننده را قادر می سازند تا آموخته های خود را مستقیماً در نوشته هایش پیاده کند. مطالعه این مجموعه، فرصتی بی نظیر برای دسترسی به دانش تخصصی و به روز داستان نویسی دنیا است.

جمع بندی: دیالوگ هایی که در ذهن می مانند

گفت وگو در داستان، تنها تبادل کلمات نیست؛ بلکه نبض تپنده روایت است که به شخصیت ها جان می بخشد، طرح را پیش می برد، و عمق معنایی به اثر می افزاید. کتاب «حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو» اثر فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، با ارائه مجموعه ای از اصول و تکنیک های کاربردی، راهنمایی بی نظیر برای هر نویسنده ای است که می خواهد مکالماتی باورپذیر و اثرگذار خلق کند.

در این مقاله، به مهم ترین درس های این کتاب پرداختیم و نقش حیاتی دیالوگ را در پیشبرد طرح، شخصیت پردازی، ایجاد تعارض، انتقال اطلاعات، و تثبیت لحن و فضا مورد بررسی قرار دادیم. آموختیم که مکالمات باید واقع گرایانه، هدفمند و پویا باشند، و هر کلمه باید وزنی در داستان داشته باشد. تکنیک هایی مانند «حذف دیالوگ های غیرضروری» (تکنیک هودینی)، استفاده مؤثر از زیرمتن، مکث ها و سکوت ها، و تلفیق دیالوگ با کنش، ابزارهایی قدرتمند برای عمق بخشیدن به نوشته های شما هستند. همچنین، به اهمیت ایجاز و فشردگی دیالوگ در داستان کوتاه اشاره کردیم که نیازمند دقت و انتخاب کلمات استراتژیک است.

این کتاب از مجموعه «حرفه: داستان نویس» نه تنها یک راهنمای تخصصی در زمینه دیالوگ نویسی است، بلکه دروازه ای به دنیایی از دانش نظام مند و کاربردی در تمامی جنبه های داستان نویسی مدرن است. این مجموعه می تواند خلاء منابع آموزشی علمی و عملی در ادبیات فارسی را پر کند و به نویسندگان در مسیر پیشرفت حرفه ای کمک شایانی نماید.

برای تسلط عمیق تر بر هنر دیالوگ نویسی و سایر عناصر داستان، به شما توصیه می کنیم که این اصول را در نوشته های خود به کار بگیرید و به طور مستمر تمرین کنید. هیچ جایگزینی برای تجربه عملی نیست. با مطالعه کامل کتاب «حرفه: داستان نویس 9: گفت و گو» و سایر مجلدات مجموعه «حرفه: داستان نویس»، گام های بزرگی در مسیر تبدیل شدن به یک داستان نویس ماهر بردارید. هر نویسنده موفقی می داند که برای نوشتن داستان هایی که در ذهن خواننده حک می شوند، باید به تمام جنبه ها، از جمله قدرت جادویی کلمات و مکالمات، تسلط داشت. این کتاب دقیقاً همان ابزاری است که شما برای رسیدن به این هدف نیاز دارید.