نمایی متفاوت از نورالینک/ برقراری ارتباط ذهنی میان انسان ها چه زمانی محقق می شود؟

فطر نیوز گزارش می دهد؛

نورالینک قصد دارد با کاشت تراشه در مغز افراد به آ نها اجازه دهد که کامپیوتر یا تلفن همراه خود را تنها با فکر کنترل کنند، فناوری که در چشم اندازی گسترده تر می تواند با چالش های زیادی روبه رو شود.

خبرگزاری علم و فناوری فطر نیوز، شرکت نورالینک ایلان ماسک که در سال 2016 راه اندازی شد، قصد دارد قطعه ای از فناوری را در مغز افراد بکارد که به آنها اجازه می دهد کامپیوتر یا تلفن را تنها با فکر کنترل کنند؛ فناوری پیشرفته ای که به عنوان رابط مغز و کامپیوتر شناخته می شود.

نورالینک پس از سال ها آزمایش بر روی حیوانات، اخیراً از کاشت تراشه های خود در مغز یک انسان خبر داد.

با این حال، «فناوری اعصاب»، که تراشه نورالینک هم جزوی از آن محسوب می شود، نویدبخش کاهش درد و رنج انسان و اجازه دادن به افراد دارای معلولیت برای بازیابی ظرفیت های از دست رفته است. با پیشرفت روزافزون این فناوری سوالات بیشتری درباره آن ایجاد می شود. آیا افراد بدون معلولیت نیز از فناوری هایی استقبال می کنند که مستقیماً با مغز و سیستم عصبی آنها ارتباط برقرار می کند؟ اگر مردم بتوانند خود را به دستگاه ها، زیرساخت ها و حتی مغز دیگران در نوعی اینترنت مغز و رایانه متصل کنند، در آینده چه اتفاقی می افتد؟

اکنون زمان آن رسیده است که شروع به فکر کردن در مورد این سوالات کنید. شرایط پزشکی مانند سندرم قفل شدگی مانع از برقراری ارتباط یا حرکت دادن اعضای بدن افراد می شود. هدف دستگاه نورالینک بازگرداندن ظرفیت ها و توانمندی به افراد دارای این شرایط است. این اتفاق با کنترل یک مکان نما کامپیوتری برای برقراری ارتباط یا استفاده از یک بازوی رباتیک انجام می شود.

با این حال، آرزو های بلندمدت این شرکت، همانطور که ماسک بیان می کند، شامل قابلیت احضار یک وسیله نقلیه خودران تنها با فکر است. این آرمان ها نشان می دهد که فناوری عصبی ممکن است افراد را به طیف گسترده ای از سیستم های تکنولوژیکی که در حال حاضر مورد استفاده روزمره هستند، متصل کند.

رابط مغز و کامپیوتر چیست؟

رابط های مغز و کامپیوتر (BCI) فعالیت الکتریکی مغز مرتبط با نیات شخص را شناسایی می کند. به عنوان مثال، اگر شخصی بخواهد مکان نما به سمت راست حرکت کند، ممکن است تصور کند که دست خود را تکان می دهد. این فعالیت مغز رمزگشایی شده و به دستوری برای مکان نما تبدیل می شود.

این رویکرد می تواند با یک بازوی رباتیک، چراغ های یک خانه هوشمند، یک بازی ویدیویی یا حتی یک پهپاد یا ربات کار کند. یک رابط مغز و کامپیوتر را می توان به عنوان یک کنترل کننده جهانی یا همانطور که استاد علوم اعصاب برجسته پروفسور رافایل یوست توصیف کرده است، یک آیفون برای مغز در نظر گرفت.

نوروتکنولوژی می تواند به صورت تهاجمی در مغز یا سیستم عصبی کاشته شود یا به شکل فناوری های پوشیدنی مانند هدست یا هدفون ارایه شود. کنترل کننده های ترافیک هوایی با هدست های خارجی می توانند مغزشان را زیر نظر بگیرند تا در صورت کاهش سطح توجه به آنها هشدار دهند.

کودکان در دبیرستان های چین قبلاً توسط معلمان نظارت می شدند. شرکت «برین ویو ساینس» (Brainwave Science) حتی محصولی را به سرویس های امنیتی و پلیس ارایه می کند که می تواند مغز مظنونان را در بازجویی ها زیر نظر بگیرد.

با این حال، ممکن است همه چیز از این هم فراتر رود، زیرا اشکال مختلف ارتباط مستقیم مغز با مغز در حال آزمایش هستند. به جای اینکه با دوستتان تماس بگیرید یا به او پیامک ارسال کنید، ممکن است روزی از طریق تله پاتی ارتباط برقرار کنید. اشکال ابتدایی ارتباط مستقیم مغز به مغز بین انسان ها (و حتی بین انسان ها و حیوانات مختلف) قبلاً به دست آمده بود.

مصارف نظامی

ارتش های مختلف همچنین به پتانسیل «ابر سربازان» که با فناوری عصبی تقویت شده اند، علاقه مند هستند، زیرا آنها می توانند در محیط های چالش برانگیز مانند محیط های شهری به طور موثرتری عمل کنند.

این سیستم های تسلیحاتی، سنجش و نظارت بر مغز سربازان نظامی را در یک سیستم توزیع شده کنترل میدان نبرد ترکیب می کند. نمونه بارز این رویکرد اخیراً توسط ارتش استرالیا و در قالب سگ های رباتیک کنترل شده با فکر به نمایش درآمد.

این موضوع تمدن خیالی بورگ را از سریال تلویزیونی پیشتازان فضا به یاد می آورد که ترکیبی مشابه از زیست شناسی و قطعات ماشین هستند. بورگ افراد بیگانه ای هستند که توسط فناوری اعصاب به هم مرتبط می وند و به عنوان یک موجودیت با هم عمل می کنند. پیامد های یک سیستم به هم پیوسته انسان و ماشین که توسط فناوری اعصاب فعال شده است، چیزی است که ما باید درباره آن فکر کنیم، همراه با ارزش هایی که جامعه ممکن است داشته باشد.

ما می توانیم انواع سناریو ها را در نظر بگیریم. در آینده، این امکان وجود دارد که کسانی که زیرساخت های حیاتی را در شهر ها اداره می کنند، بتوانند مغز خود را برای جلوگیری از حوادث زیر نظر بگیرند. افراد مبتلا به مشکلات حرکتی ممکن است به طور فزاینده ای با دستگاه های موجود در خانه خود تعامل داشته باشند، چراغ ها را روشن و خاموش کنند و ربات های خانگی را از طریق رابط های مغز و رایانه خود کنترل کنند.

چالش های پیشرو چیست؟

در برخی مواقع، افراد بدون معلولیت نیز می توانند تصمیم بگیرند که از وسایل کنترل از راه دور دستی صرف نظر کنند تا دستگاه ها را با مغز خود کنترل کنند. زندانیان و مجرمان در جامعه می توانند در زمان واقعی تحت نظر باشند تا وضعیت روانی آنها ارزیابی شود.

با گذشت زمان، این برنامه های کاربردی جداگانه ممکن است شروع به ایجاد ارتباط با یکدیگر در خدمت افزایش کارایی، مصلحت تجاری و کنترل اجتماعی کنند. نوروتک می تواند به عنوان یک زیرساخت ضروری ظاهر شود که به یک رابط کلیدی در روابط انسانی با سیستم های تکنولوژیک تبدیل می شود.

برخی تفکرات و اقدامات در رابطه با حقوق بشر و پیامد های حقوقی گسترده تر درباره فناوری عصبی وجود دارم. اما بیشتر بحث ها جهت گیری نسبتاً فردگرایانه و پیامد های اجتماعی گسترده تر تغییر روابط انسانی با سیستم های فناورانه را نادیده می گیرند.

در نتیجه، ما به بحث در مورد هدف بزرگ تر فناوری عصبی، کاربرد و پیامد های آن نیاز داریم. این نیاز به ورودی گروه های مختلف، مانند متخصصان زیرساخت، طراحان، معماران، متخصصان تعامل کامپیوتر انسانی و گروه های اجتماعی دارد.

نوروتکنولوژی احتمالاً تاثیرات متنوعی در سراسر جامعه، خانه، محل کار، سیستم عدالت کیفری و شبکه های زیرساخت خواهد داشت. بررسی مسایل نوظهور در این بخش های مختلف باید ما را قادر سازد تا مضرات و مزایای فناوری عصبی را پیش بینی کنیم. این به ما امکان می دهد توسعه این فناوری را برای حمایت از انسان و محیط زیست دنبال کنیم.

نمایی متفاوت از نورالینک/ برقراری ارتباط ذهنی میان انسان ها چه زمانی محقق می شود؟