خلاصه کتاب زنان تروا: برداشتی از اثر اوری پید ( نویسنده ژان پل سارتر )

نمایش نامه «زنان تروا»، اقتباس ژان پل سارتر از اثر کلاسیک اوریپید، تصویری تکان دهنده از فجایع جنگ و رنج ابدی بازماندگان، به ویژه زنان، ارائه می دهد. این اثر نه تنها داستان سقوط تروا را روایت می کند بلکه با نگاه اگزیستانسیالیستی سارتر، پیام ضد جنگ اوریپید را به دغدغه های معاصر پیوند می زند.

اثر جاودانه «زنان تروا» بیش از دو هزاره است که همچنان در میان آثار ادبی جهان می درخشد. این نمایشنامه قدرتمند، در ابتدا توسط اوریپید، تراژدی نویس برجسته یونان باستان، خلق شد و بعدها توسط ژان پل سارتر، فیلسوف و نویسنده بزرگ اگزیستانسیالیست فرانسوی، بازآفرینی شد تا با زبان و دغدغه های قرن بیستم سخن بگوید. این مقاله به بررسی جامع و تحلیلی خلاصه کتاب زنان تروا: برداشتی از اثر اوری پید ( نویسنده ژان پل سارتر) می پردازد. در ادامه، جنبه های مختلف این اثر شامل خاستگاه تاریخی و فلسفی، خلاصه داستان مفصل، تحلیل دقیق شخصیت ها و مضامین اصلی، و در نهایت اهمیت و ماندگاری آن در ادبیات معاصر، مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

خاستگاه اثر: از آتن باستان تا دغدغه های معاصر

نمایشنامه «زنان تروا» ریشه های عمیقی در تاریخ و فلسفه دارد و در طول زمان، دو تن از بزرگترین متفکران دوران خود را به خود مشغول کرده است. شناخت بستر فکری و تاریخی هر دو نسخه، برای درک کامل این اثر ضروری است.

اوریپید و «زنان تروا»ی اصل: روایتگر رنج ناگفته

اوریپید یکی از سه تراژدی نویس بزرگ عصر زرین درام یونان بود که در قرن پنجم پیش از میلاد می زیست. سبک او اغلب سنت شکنانه، نوآور و جسورانه تلقی می شد. برخلاف هم عصرانش، اوریپید کمتر به ستایش قهرمانان جنگی می پرداخت و بیشتر بر جنبه های روان شناختی، انسانی و تراژیک وقایع تمرکز داشت.

«زنان تروا» در سال ۴۱۵ پیش از میلاد، پس از واقعه تلخ مِلوس و در اوج جنگ پلوپونزی بین آتن و اسپارت، بر صحنه تئاتر آتن به نمایش درآمد. مردم آتن در آن زمان، شهر مِلوس را که ادعای بی طرفی داشت، به شکلی وحشیانه ویران کرده و تمام مردان آن را کشته و زنان و کودکان را به بردگی گرفته بودند. اوریپید با خلق این نمایشنامه، در واقع به نوعی نقد و هشدار اخلاقی به هم وطنان خود پرداخت. او به جای تجلیل از پیروزی های جنگی، رنج و ویرانی ناشی از جنگ را از نگاه قربانیان، به ویژه زنان، به تصویر کشید. این رویکرد در آن زمان بسیار جسورانه بود و به همین دلیل نیز اوریپید کمتر از دو تراژدی نویس دیگر، یعنی آیسخولوس و سوفوکل، در مسابقات نمایشنامه نویسی اول شد. اما نگاه عمیق و انسانی او به جنگ، اثری خلق کرد که تا ابد ماندگار شد.

تمرکز اوریپید بر زنان، نقطه عطفی در ادبیات آن دوران بود. او زنان تروا را نه صرفاً به عنوان غنائم جنگی، بلکه به عنوان انسان هایی با کرامت، درد و مقاومت به تصویر کشید. این نمایشنامه فریادی بلند علیه بی رحمی جنگ و پیامدهای ویرانگر آن بر روح و جسم انسان است.

ژان پل سارتر و بازخوانی اگزیستانسیالیستی: فلسفه در صحنه

ژان پل سارتر، فیلسوف، نمایشنامه نویس و رمان نویس فرانسوی، یکی از برجسته ترین چهره های فلسفه اگزیستانسیالیسم در قرن بیستم بود. سارتر معتقد بود که «وجود بر ماهیت مقدم است»؛ یعنی انسان ابتدا وجود می یابد و سپس با انتخاب ها و مسئولیت های خود، ماهیت خویش را می سازد. او مفهوم «آزادی مطلق» و «مسئولیت سنگین» ناشی از آن را محور اندیشه خود قرار داد.

سارتر در دهه ۱۹۶۰، زمانی که جنگ ویتنام به اوج خود رسیده بود و دغدغه های ضد استعماری و ضد جنگ در سراسر جهان مطرح بود، تصمیم گرفت «زنان تروا»ی اوریپید را بازآفرینی کند. او با این اقتباس، می خواست پیام ضد جنگ اوریپید را به شیوه ای مدرن و در ارتباط با واقعیت های زمان خود، به ویژه جنگ های اتمی و استعماری، بیان کند. سارتر در این اقتباس، بر مفاهیمی چون انتخاب آزاد در مواجهه با جبر، پوچی بی حاصل جنگ و مسئولیت فردی انسان ها در قبال اعمالشان تأکید بیشتری کرد.

تفاوت اصلی در این اقتباس، تزریق نگاه فلسفی سارتر به متن اوریپید بود. در حالی که اوریپید بیشتر به تقدیر و دخالت خدایان اشاره می کرد، سارتر با تأکید بر مسئولیت انسانی، حتی در شرایط اوج فلاکت، به این اثر عمق اگزیستانسیالیستی بخشید. سارتر می گوید: «امروزه ما می دانیم که جنگ یعنی چه: جنگ اتمی، نه غالبی به جا می گذارد نه مغلوبی. آنچه در سراسر نمایشنامه به طور روشن آشکار می شود همین است: یونانیان تروا را ویران کرده اند، اما از این پیروزی خود سودی نمی برند زیرا انتقام خدایان تمامی آنان را نابود خواهد کرد.» این جمله به خوبی دیدگاه سارتر را نشان می دهد که پیروزی در جنگ، لزوماً به معنای رستگاری نیست و تبعات آن گریبان گیر همه خواهد شد.

خلاصه کامل نمایش نامه «زنان تروا» (اقتباس سارتر)

داستان نمایشنامه «زنان تروا» در ویرانه های شهر تروا، بلافاصله پس از سقوط آن به دست یونانیان، آغاز می شود. روایت، بر رنج و سرنوشت تلخ زنان سلطنتی تروا که اکنون اسیر شده اند، تمرکز دارد.

پیش درآمد الهی: سرنوشت محتوم تروا و انتقام خدایان

نمایش با گفتگوی دو خدای قدرتمند، پوزئیدون (خدای دریاها) و آتنا (الهه جنگ و خرد)، آغاز می شود. پوزئیدون بر ویرانه های تروا ایستاده و از شهری که سال ها از آن محافظت کرده بود، ابراز تأسف می کند. او شاهد اعمال بی رحمانه یونانیان پس از پیروزی است. آتنا که تا پیش از این حامی یونانیان بود، اکنون به دلیل اعمال بی رحمانه و بی احترامی آن ها به معابد، از این سپاه روی گردانده است. او با پوزئیدون متحد می شود تا ناوگان بازگشت یونانیان را در طوفان های سهمگین غرق کند و انتقام تروا را بگیرد. این آغاز، نشان می دهد که حتی پیروزمندان جنگ نیز از چنگال انتقام و عواقب اعمالشان در امان نخواهند بود و پیامی عمیق درباره چرخه خشونت را منتقل می کند.

سپس صحنه به اردوگاه زنان تروایی منتقل می شود. شهر به خاکستر تبدیل شده و زنان، از جمله ملکه هکوب و دختران و عروس هایش، در انتظار سرنوشت محتوم خود هستند. آن ها می دانند که به زودی به عنوان غنیمت جنگی بین سرداران یونانی تقسیم خواهند شد.

مصیبت هکوب: مادر ماتم زده تروا

هکوب، ملکه سالخورده و قدرتمند تروا، اکنون در اوج فلاکت و رنج به سر می برد. او بر ویرانه های شهرش، بر اجساد فرزندان و همسرش، پریام، سوگواری می کند. صدای ناله و شیون او، نمادی از رنج بی حد و حصر مادری است که همه چیز خود را از دست داده است. هکوب برای سرنوشت خود و سایر زنان تروا لحظه شماری می کند، تا شاید تکلیفشان مشخص شود. اما هیچ خبر خوشی در انتظار آن ها نیست. هر خبری، برگی دیگر از دفتر مصیبت هایشان را ورق می زند. این بخش به وضوح تراژدی بی انتهای جنگ را از دیدگاه کسی که همه چیزش را فدا کرده، به نمایش می گذارد.

جنون کاساندرا: پیشگویی های نافرجام حقیقت

کاساندرا، دختر پریام و هکوب، با موهایی پریشان و در حال جنون وارد صحنه می شود. او که موهبت پیشگویی را از آپولون گرفته، اما به دلیل نافرمانی از او، نفرین شده است که هیچ کس پیشگویی هایش را باور نکند. کاساندرا با شور و هیجان از فجایع و مرگ و میرهایی که در انتظار یونانیان است سخن می گوید، از سرنوشت تلخ آگاممنون و اولیس (اودیسه). اما هیچ کس به او گوش نمی دهد و همه او را دیوانه می پندارند. یونانیان او را به آگاممنون، فرمانده سپاه یونان، اختصاص می دهند. کاساندرا نمادی از حقیقت تلخی است که در میان مستی پیروزی و قدرت شنیده نمی شود و نادیده گرفته می شود. پیشگویی های او، حتی در لحظات اوج پیروزی یونانیان، سایه ای از انتقام و نابودی را بر سرنوشتشان می افکند.

ژان پل سارتر با بازآفرینی «زنان تروا»، پیام اوریپید درباره بی رحمی جنگ را با نگاه اگزیستانسیالیستی خود تلفیق کرد. او تاکید می کند که حتی در اوج ویرانی، انسان مسئول انتخاب ها و اعمال خویش است و هیچ پیروزی در جنگ به معنای رهایی از تبعات آن نیست.

آندروماک: مادرانگی قربانی شده

آندروماک، همسر دلیر هکتور (بزرگترین قهرمان تروا) و مادر فرزند خردسالش آستیاناکس، وارد می شود. او نیز مانند هکوب در دریایی از غم غرق است. تلتیبیوس، پیام آور یونانی، خبر هولناکی را به او می دهد: فرزند خردسالش، آستیاناکس، نباید زنده بماند. یونانیان از بیم آنکه مبادا روزی آستیاناکس بزرگ شود و انتقام تروا را بگیرد، تصمیم گرفته اند او را از بالای دیوارهای شهر به پایین پرت کنند. این لحظه اوج بی رحمی و سبعیت جنگ است، جایی که معصومیت و بی گناهی نیز قربانی می شوند. آندروماک در نهایت ناامیدی و ناتوانی، فرزندش را تسلیم می کند و سپس به عنوان برده ائاکوس، پسر آشیل، برده می شود. صحنه وداع آندروماک با فرزندش و مرگ دلخراش آستیاناکس، یکی از دردناک ترین و ماندگارترین بخش های نمایشنامه است که عمق فجایع جنگ را به تصویر می کشد.

محاکمه هلن: مسئولیت گناه یا قربانی تقدیر؟

هلن، عامل اصلی آغاز جنگ تروا، که به خاطر عشق پاریس (شاهزاده تروا) شوهرش منلائوس را رها کرده بود، اکنون در برابر منلائوس و هکوب قرار می گیرد. منلائوس قصد دارد او را به یونان بازگرداند و به جرم خیانت به قتل برساند. هکوب با کینه و خشم فراوان، هلن را مسبب تمامی بدبختی های تروا می داند و خواستار مجازات سخت اوست. هلن اما خود را بی گناه می داند و عشق به پاریس و اغوای خدایان (به خصوص آفرودیت) را عامل اعمالش معرفی می کند. او ادعا می کند که قربانی تقدیر بوده است. این بخش از نمایشنامه، دیالوگی قدرتمند درباره مسئولیت پذیری فردی، جبر و اختیار، و ماهیت فریبنده زیبایی را به نمایش می گذارد. سارتر در اقتباس خود، بر این بخش تأکید بیشتری دارد و مسئله آزادی در انتخاب و مسئولیت پذیری را حتی در مواجهه با نیروهای به ظاهر فرا انسانی (خدایان) برجسته می کند.

فرجام: وداع تلخ با تروا و سرنوشت نامعلوم زنان

در آخرین بخش های نمایشنامه، پیکر بی جان آستیاناکس را در آغوش هکوب می آورند. هکوب با آخرین توان خود برای نوه اش سوگواری می کند و با دستان خود او را به خاک می سپارد. یونانیان سپس دستور می دهند تا شهر تروا را به آتش بکشند و آخرین یادگار تروا را نیز محو کنند. زنان تروا، در حالی که شعله های آتش شهرشان را در بر گرفته، به سمت کشتی های یونانی می روند. آن ها از آینده نامعلوم خود بیمناک اند، اما با عزمی راسخ، وداع تلخ خود را با سرزمینی که روزی خانه و کاشانه آن ها بود، به جا می آورند. پایان نمایش با نابودی کامل تروا و عزیمت زنان به سوی بردگی، اوج تراژدی را به نمایش می گذارد؛ تراژدی ای که در آن نه تنها شهری ویران می شود، بلکه هویت و زندگی انسان ها نیز از بین می رود. کلام آخر پوزئیدون، خدای دریاها، در ابتدای نمایشنامه، یادآور این حقیقت است که «شما همه خواهید مرد» و این پیشگویی سرنوشت شوم پیروزمندان را نیز به تصویر می کشد.

تحلیل عمیق: مضامین و شخصیت ها در آینه اگزیستانسیالیسم و تراژدی

«زنان تروا» فراتر از یک داستان ساده، آینه ای برای بازتاب عمیق ترین پرسش های انسانی درباره جنگ، رنج، تقدیر و آزادی است.

مضامین اصلی: بازتابی از حقیقت تلخ انسانی

این نمایشنامه با ظرافت و عمق، چندین مضمون کلیدی را کاوش می کند که در طول تاریخ بشر همواره مطرح بوده اند.

ماهیت ویرانگر و پوچی جنگ

یکی از اصلی ترین پیام های «زنان تروا»، ماهیت ویرانگر و بی معنای جنگ است. اوریپید در قرن ها پیش نشان داد که جنگ نه تنها جان انسان ها را می گیرد و شهرها را ویران می کند، بلکه روح انسانیت را نیز می آزارد. سارتر با دیدگاهی مدرن، این پوچی را به اوج خود می رساند. او بر این نکته تأکید می کند که در دنیای مدرن با سلاح های اتمی، جنگ نه تنها پیروزی به ارمغان نمی آورد، بلکه غالبی و مغلوبی نمی گذارد و همه بازنده نهایی خواهند بود. رنج و ویرانی ای که بر زنان تروا تحمیل می شود، گواهی بر این حقیقت است که جنگ هیچ برنده واقعی ندارد؛ حتی یونانیان پیروز نیز سرنوشت تلخی در انتظارشان است.

رنج زنان در جنگ: نمادی از مقاومت خاموش

«زنان تروا» بیش از هر چیز، روایتی از رنج بی حد و حصر زنان در جنگ است. اوریپید جسورانه زنان را به عنوان قربانیان اصلی، ابژه های غنیمت و نماد مقاومت خاموش به تصویر می کشد. آن ها نه تنها عزیزان خود را از دست می دهند، بلکه کرامت و آزادی شان نیز سلب می شود و به بردگی کشیده می شوند. شخصیت هایی چون هکوب، کاساندرا و آندروماک، هر یک به نوعی تجسم این درد و مقاومت هستند. آن ها با وجود همه مصائب، ایستادگی می کنند و صدای اعتراض خود را بلند می نمایند. این اثر به وضوح نشان می دهد که چگونه جنگ، انسانیت زنان را سلب کرده و آن ها را به ابزارهایی برای ارضای غرور و خواسته های پیروزمندان تبدیل می کند.

تقدیر و اراده آزاد: کشاکش انتخاب

نمایشنامه دیالکتیکی بین نقش خدایان و تقدیر محتوم از یک سو، و مسئولیت های انسانی و اراده آزاد از سوی دیگر، ایجاد می کند. اوریپید به دخالت خدایان در سرنوشت تروا اشاره می کند، اما سارتر این موضوع را با نگاه اگزیستانسیالیستی خود به چالش می کشد. او بر این باور است که حتی در شرایط اوج فلاکت و جبر، انسان همواره حق انتخاب دارد و مسئولیت انتخاب های خود را بر عهده می گیرد. مواجهه هلن با هکوب و تلاش هلن برای فرافکنی گناه خود بر دوش خدایان، نمونه ای بارز از این کشاکش است. هکوب با منطق و عقلانیت، این ادعا را رد می کند و هلن را مسئول اعمالش می داند و بر آزادی انتخاب او در دل بحران تاکید می کند.

«زنان تروا» بیش از ۲۵ قرن است که به عنوان یکی از مهم ترین آثار ضد جنگ و تجلی گاه رنج زنان در ادبیات جهان شناخته می شود. این نمایشنامه، فریادی ماندگار علیه خشونت و بی عدالتی است.

عدالت، انتقام و چرخه خشونت

آیا پیروزی یونانیان در تروا واقعاً به معنای عدالت بود؟ «زنان تروا» این پرسش اساسی را مطرح می کند. اقدامات بی رحمانه یونانیان پس از فتح شهر، از جمله قتل آستیاناکس، نشان می دهد که پیروزی بر حق نیست و انتقام، تنها به چرخه خشونت دامن می زند. تصمیم خدایان برای نابودی ناوگان یونان، نمادی از این حقیقت است که خشونت، خشونت می آفریند و هیچ عملی بدون عواقب باقی نمی ماند. این چرخه انتقام و بی عدالتی، یکی از مضامین اصلی نمایشنامه است که به ما می آموزد جنگ ها و پیروزی های ظاهری، هیچ گاه به آرامش و عدالت واقعی منجر نمی شوند.

تحلیل شخصیت ها: نمادهایی از انسانیت در مواجهه با فاجعه

شخصیت های «زنان تروا»، هر یک جنبه ای از واکنش انسانی به جنگ و فاجعه را به نمایش می گذارند و عمق روان شناختی اثر را افزایش می دهند.

هکوب: نماد کرامت و مقاومت مادرانه

هکوب، ملکه سابق تروا، قلب تپنده نمایشنامه است. او نماد کرامت انسانی، مقاومت مادرانه و رنج بی حد و حصر است. با وجود از دست دادن همسر، فرزندان و شهرش، او هرگز کرامت خود را از دست نمی دهد و تا آخرین لحظه برای عدالت و حفظ آنچه از خانواده اش باقی مانده، می جنگد. هکوب با وجود همه ماتم ها، تسلیم نمی شود و با قدرت کلامی خود، به دفاع از حقوق زنان تروا و محکومیت بی رحمی یونانیان می پردازد. او نمونه ای از استقامت بی پایان مادران در برابر ستم و ویرانی است.

کاساندرا: صدای حقیقت ناگوار

کاساندرا، دختر هکوب، نمادی از حقیقت ناگوار و پیشگویی های ناشنیده است. نفرین او باعث می شود که هیچ کس به حرف هایش اعتماد نکند، حتی زمانی که واقعیت محض را بازگو می کند. جنون او، برخاسته از درک عمیق فاجعه ای است که در راه است و همچنین ناتوانی او در تغییر سرنوشت. او با پیشگویی هایش، یونانیان را از عواقب شوم اعمالشان آگاه می سازد، اما نادیده گرفته می شود. کاساندرا صدای خاموش وجدان است که در هیاهوی جنگ و پیروزی، گم می شود.

آندروماک: تجسم معصومیت از دست رفته

آندروماک، همسر هکتور، تجسم معصومیت از دست رفته و بی گناهانی است که تاوان جنگ را می پردازند. تراژدی او در مرگ فرزند خردسالش، آستیاناکس، به اوج خود می رسد. او مادری است که مجبور می شود شاهد مرگ بی رحمانه کودکش باشد. آندروماک نمادی از آسیب پذیری کودکان و مادران در برابر بی رحمی جنگ است و یادآور این حقیقت که معصوم ترین ها بیشترین قربانیان جنگ هستند.

هلن: زیبایی فریبنده و مسئله مسئولیت پذیری

هلن، نمادی از زیبایی فریبنده و کاتالیزور اصلی جنگ تروا است. اما نقش او در نمایشنامه فراتر از یک عامل تحریک کننده است. سارتر در اقتباس خود، بر مسئله مسئولیت پذیری فردی هلن تأکید می کند. آیا او واقعاً قربانی تقدیر و اغوای خدایان بود، یا در انتخاب هایش آزاد بود و مسئولیت آغاز جنگ را بر عهده داشت؟ دیالوگ او با هکوب، این پرسش های عمیق فلسفی را مطرح می کند و خواننده را به تأمل در باب قدرت اراده و عواقب اعمال خود دعوت می کند.

خدایان (پوزئیدون و آتنا): نیروهای تقدیر یا نمادهایی از جبر؟

خدایان در نمایشنامه، نیروهای قدرتمندی هستند که سرنوشت بشر را رقم می زنند. پوزئیدون و آتنا در آغاز نمایش، تصمیم به نابودی ناوگان یونان می گیرند. آن ها می توانند نمادی از تقدیر محتوم، یا نیروهایی ماورائی باشند که انسان در برابر آن ها ناچار به تسلیم است. اما سارتر، با رویکرد اگزیستانسیالیستی خود، این دیدگاه را به چالش می کشد. او حتی در حضور این نیروهای قدرتمند، بر آزادی انتخاب و مسئولیت انسانی تأکید می کند و خدایان را بیشتر به عنوان نمادهایی از جبر حاکم بر سرنوشت بشر و نتیجه اعمال خود انسان ها، تفسیر می کند.

اهمیت و ماندگاری «زنان تروا»: درسی برای امروز

پس از گذشت بیش از ۲۵ قرن، «زنان تروا» همچنان اثری زنده، تأثیرگذار و مرتبط با دغدغه های معاصر بشر است. دلیل این ماندگاری، پیام های جهانی و عمیق آن است که فراتر از زمان و مکان عمل می کنند.

این نمایشنامه، همچنان به عنوان یکی از قوی ترین آثار ضد جنگ در تاریخ ادبیات شناخته می شود. در دنیایی که هنوز درگیر درگیری ها، منازعات و فجایع انسانی است، پیام اوریپید درباره بی رحمی جنگ و پیامدهای ویرانگر آن بر انسان ها، به ویژه زنان و کودکان، همچنان طنین انداز است. «زنان تروا» به ما یادآوری می کند که جنگ، هیچ گاه راه حل نیست و تنها به رنج، ویرانی و چرخه بی پایان انتقام منجر می شود.

نقش اقتباس سارتر در به روزرسانی و تقویت پیام اثر برای مخاطب مدرن، بی بدیل است. سارتر با تلفیق فلسفه اگزیستانسیالیسم خود با تراژدی اوریپید، به اثر ابعادی عمیق تر بخشید و آن را به ابزاری برای تأمل در مسئولیت پذیری فردی در مواجهه با جنگ های مدرن تبدیل کرد. او به مخاطبان خود این امکان را داد که رنج زنان تروا را نه فقط به عنوان یک داستان باستانی، بلکه به عنوان بازتابی از درگیری ها و فجایع زمان خود، مانند جنگ ویتنام، درک کنند.

«زنان تروا» به عنوان آینه ای برای تأمل در طبیعت انسانی و پیامدهای خشونت عمل می کند. این نمایشنامه به ما می آموزد که چگونه قدرت، غرور و میل به انتقام، می تواند انسانیت را از بین ببرد و چگونه حتی در اوج تاریکی، کرامت و مقاومت انسانی می تواند بدرخشد. این اثر یک درس تاریخی نیست؛ بلکه یک هشدار ابدی است که طبیعت بشر را زیر سوال می برد و از ما می خواهد تا در اعمال و انتخاب های خود، به عواقب آن ها بیندیشیم و همواره به دنبال صلح و انسانیت باشیم.

نتیجه گیری: فراخوانی به تفکر و انسانیت

نمایشنامه «زنان تروا»، چه در نسخه اصیل اوریپید و چه در برداشتی از اثر اوری پید ( نویسنده ژان پل سارتر)، یک شاهکار ادبی بی زمان است که قدرت کلام و عمق فلسفی آن، پس از قرن ها همچنان مخاطبان را به تأمل وا می دارد. این اثر فراتر از روایت سقوط یک شهر باستانی، به کاوش در تاریک ترین ابعاد روح انسانی و ویرانگری بی حد و حصر جنگ می پردازد.

با معرفی شخصیت هایی چون هکوب، کاساندرا و آندروماک، نمایشنامه رنج زنان در جنگ را به شکلی ملموس و تکان دهنده به تصویر می کشد و آن ها را نه فقط قربانیان، بلکه نمادهای مقاومت و کرامت انسانی می شناساند. تأکید سارتر بر مفاهیمی چون مسئولیت پذیری و آزادی انتخاب، حتی در دل فاجعه، به این اثر ابعاد اگزیستانسیالیستی عمیقی می بخشد و آن را به یک هشدار فلسفی برای تمامی نسل ها تبدیل می کند.

«زنان تروا» دعوتی است به خواندن، تعمق و درک این پیام که جنگ، هرگز به صلح و عدالت واقعی نمی انجامد. این نمایشنامه نه تنها یک اثر هنری است، بلکه فریادی ابدی علیه خشونت و فراخوانی به سمت انسانیت و صلح است. مطالعه این کتاب، فرصتی است برای مواجهه با حقایق تلخ تاریخ و تأمل در طبیعت پیچیده انسان.